Zawartość magnezu w glebie jest zróżnicowana, z reguły im gleba lżejsza, tym bardziej uboga w magnez, niską zawartością magnezu charakteryzują się również gleby organiczne. W glebie magnez jest pierwiastkiem bardzo ruchliwym i łatwo ulega wymywaniu, nawet z gleb cięższych. Ta cecha magnezu prowadzi do częstych niedoborów tego pierwiastka, natomiast deficyt magnezu w paszy może prowadzić do poważnych zaburzeń w organizmie zwierząt oraz chorób (tężyczka pastwiskowa).
Zawartość magnezu przyswajalnego w glebach oznacza się powszechnie od wielu lat w stacjach chemiczno-rolniczych i obecnie, obok odczynu oraz zawartości fosforu i potasu, jest to jeden z podstawowych elementów diagnostyki stanu żyzności gleby.
Wyniki przeprowadzonych przez okręgowe stacje chemiczno-rolnicze badań wykazały, że obecnie w województwie warmińsko-mazurskim gleby o bardzo niskiej i niskiej zasobności w przyswajalny magnez nie przekraczają 19% użytków rolnych objętych badaniami. Najwięcej gleb ubogich w magnez występuje w powiecie braniewskim (37%) i ostródzkim (31%). Najmniejsze areały gleb ubogich w magnez występują w powiecie węgorzewskim (2%) oraz kętrzyńskim, elbląskim, mrągowskim i ełckim – w tych powiatach udział gleb o bardzo niskiej i niskiej zawartości magnezu nie przekracza 10% badanych gruntów (rys. 1, 2). W latach 1998-2009 następowała systematyczna poprawa stanu zasobności gleb województwa warmińsko-mazurskiego w magnez przyswajalny, co wyrażało się istotnym zmniejszaniem powierzchni gleb o bardzo niskiej i niskiej zawartości tego składanka. Natomiast od 2009 wartość ta jest stała. Gleby o wysokiej i bardzo wysokiej zawartości magnezu stanowią obecnie 50% zbadanych gleb użytków rolnych województwa. Najwyższy udział gleb o wysokiej i bardzo wysokiej zasobności stwierdzono w powiecie węgorzewskim (82%), jednak ze względu na niewielką liczbę próbek przebadanych w tym powiecie wynik może nie być reprezentatywny. W powiecie elbląskim 70% zbadanych próbek gleby wykazało bardzo wysoką i wysoką zawartość magnezu, natomiast w powiecie kętrzyńskim i ełckim ponad 60% (rys. 1, 3).
